In vita cotidiana, homines saepe photographica arte utuntur ad aspectum corporis sui documentandum. Sive ad communicationem in instrumentis socialibus, sive ad identificationem publicam, sive ad administrationem imaginum personalium, authenticitas talium imaginum materia crescentis scrutationis facta est. Attamen, propter differentias inherentes in proprietatibus opticis et mechanismis imaginandi inter varias lentes, imagines hominum saepe variis gradibus distortionis geometricae et aberrationis chromaticae obnoxiae sunt. Hoc quaestionem criticam excitat: quae species lentis accuratissime veras notas faciales individui captat?
Ad hanc quaestionem respondendam, necesse est proprietates technicas lentium photographicarum vulgo adhibitarum et earum impulsum in repraesentationem facialem examinare. Camerae anteriores, camerae telephonorum gestabilium posteriorum, et lentes professionales differunt insigniter in longitudine focali, campo visionis, et facultatibus correctionis distortionis. Exempli gratia, multa telephona gestabilia lentes anteriores lato angulo utuntur ad aream visibilem in photographandis sui ipsius imaginibus amplificandam. Quamvis functione commoda sit, hoc consilium extensionem periphericam pronuntiatam inducit — praesertim lineamenta facialia centralia, ut nasum et frontem, afficiens — ducens ad "effectum oculi piscis" bene documentatum, qui geometriam facialem systematice distorquet et accuratam perceptionis accuratiam subruit.
Contra, lens fixa ordinaria cum longitudine focali circiter 50mm (relativa ad sensoria plenae formae) late habetur quasi arcte congruens cum perceptione visuali humana. Eius angulus visionis moderatus redditionem perspectivae naturalem, distortionem spatialem minuens et proportiones faciales anatomice accuratas servans. Propterea, lentes 50mm late in photographica professionali personarum hominum adhibentur, praesertim in applicationibus quae altam fidelitatem requirunt, ut in imaginibus passportalibus, imaginibus academicis, et imaginibus capitis societatum.
Praeterea, lentes telephotographicae mediae (85mm et supra) exemplar aureum in arte photographica professionali habentur. Hae lentes profunditatem spatialem comprimunt, acumen a margine ad marginem servantes, ita ut nebulam iucundam fundi (bokeh) producant, quae subiectum separat et distortionem perspectivae ulterius mitigat. Quamquam minus utiles ad imagines sui ipsius captandas propter angustum campum visionis, accuratiam repraesentationis superiorem praebent cum a photographo ad distantiam optimam adhibentur.
Necesse est etiam agnoscere electionem lentium per se non definire fidem imaginis. Variabiles clavis — inter quas distantia photographandi, configuratio illuminationis, et processus post captionem — vim magnam in realismum visualem exercent. Praesertim, distantiae breviores distortionem amplificationis exacerbant, praesertim in imaginibus prope campum. Illuminatio diffusa, frontaliter directa, texturam faciei et structuram tridimensionalem amplificat, dum umbras proiectas, quae perceptionem faciei distorquere possunt, minuit. Praeterea, imagines minimaliter tractatae vel non editae — liberae ab aggressiva levigatione cutis, reformatione faciei, aut gradatione colorum — verisimilius sunt ad similitudinem obiectivam servandam.
Concludendo, fidelis repraesentatio photographica assequi plus quam commoditatem technologicam requirit; electiones methodologicas deliberatas postulat. Imagines captae lentibus communibus (e.g., 50mm) vel mediocriter telephotographicis (e.g., 85mm), distantia operandi idonea et sub condicionibus lucis moderatis, accuratiorem repraesentationem multo maiorem praebent quam eae quae per imagines sui ipsius e telephono mobili lato angulo captas obtinentur. Pro iis qui documentationem visualem authenticam quaerunt, electio instrumentorum opticorum idoneorum et adhaesio principiis photographicis constitutis essentiales sunt.
Tempus publicationis: XVI Kal. Ian. MMXXXV